De aanzet voor dit artikel komt van een televisie programma over de geschiedenis van de popmuziek. Daar zag ik zowaar één van mijn favoriete bands: The Animals. Het ging dan vooral over 'House of the Rising Sun' en dat Nina Simone helemaal niet blij was dat The Animals háár nummer naspeelden. Hoezo dacht ik háár nummer en ging op zoek naar de oorsprong van dit prachtige lied.
House of the Rising Sun maakte The Animals wereldberoemd en begin september 1964 haalden ze met dit nummer de eerste plaats in de Amerikaanse hitparade. Heb je het over The Animals dan heb je het vooral over hun veelzijdige zanger Eric Burdon.
Eric wordt geboren op 11 mei 1941 in Engeland in Walker-upon-Tyne, terwijl het Duitse bommen regende op Newcastle. Zijn fascinatie voor wapens en oorlog dankt hij dus aan de oorlogstijd; zoals hij zelf zegt: "I was weaned on war...". Hij groeit op in Newcastle, een industriestad waar ze vooral leven van de export van steenkool. Op zijn vijftiende schrijft hij zich in bij het Clayton Road Art College. Tijdens zijn studie sluit hij zich aan bij een plaatselijke bende, de Squatters. Ze houden er een wild leven op na; vechten en drinken en … muziek maken. In die tijd was er vooral Jazz, Blues en R&B, terwijl de Rock aan het opkomen was. Vooral de American Blues, de muziek van de arbeidersklasse, spreekt Eric erg aan.
Hij ontmoet Johnny Steel op Clayton Road Art College en er vormt zich een lange vriendschap. Uit hun gemeenschappelijke interesse voor Jazz ontstaat een band: The Pagan Jazzmen. Als ze American R&B ontdekken laten ze 'Jazzmen' vallen en gaan verder als The Pagans. Tijdens hun optredens in de clubs van Newcastle hebben ze best succes en er vormt zich een aardige groep fans, maar Eric besluit te vertrekken naar Londen. In de 'London scene' speelt hij onder andere met Mick Jagger en Rod Stewart. Ondertussen vormen Johnny Steel en Alan Price een band die bekend zou worden als 'the Alan Price Rhythm and Blues Combo'. Alan doet zang en keyboard en Johnny de drums. In september 1963 komt Eric terug en sluit zich bij hen aan, samen met gitarist Hilton Valentine en bassist Chas Chandler. De eigenaar van de plaatselijke club, Mike Jeffreys wordt hun manager. Als naam voor de groep stelt Eric voor: Animal Hogg and the Squatters. Alan Price stelt daarop een kortere versie voor: The Animals. Een legende is geboren.
Eind 1963 komen de Yardbirds spelen in Newcastle en beide managers spreken af dat de Animals in Londen mogen spelen. Het plan werkt. Hun 'sweaty R&B' slaat aan bij het Londense publiek. Jeffreys introduceert hen bij producer Mickie Most en maart 1964 duiken ze de studio in om hun debuut LP op te nemen. De eerste single 'Baby let me take you home' haalt nummer 15 in de UK charts. In mei dat jaar touren ze door Great Britain met hun idool Chuck Berry. Tijdens die tour stoppen ze kort bij de studio om 'House of the Rising Sun' op te nemen. De opname duurt slechts 20 minuten en brengt The Animals wereldfaam. Binnen drie weken nummer één in de UK charts en op september nummer één in de US Billboards Chart. De US tour begint eind september na een optreden in de Ed Sullivan show met House of the Rising Sun. The Animals veroveren Amerika; samen met The Beatles en The Rolling Stones worden zij in Amerika terecht 'the British Invasion' genoemd.
Heel de groep heeft meegewerkt aan het hitnummer, maar alle royalty's gaan naar Alan Price omdat alleen zijn naam op de hoes staat. De rest is dan ook blij dat Alan Price in april 1965 vertrekt en gaat touren met Bob Dylan. Met zijn vervanger Dave Rowberry touren The Animals verder door de 'The land of the Blues'. In mei 1965 hebben ze met 'Bring it on Home to Me' weer een hit en in september met 'Its My Life', tevens het laatste nummer wat ze met producer Mickie Most opnemen. In maart 1966 vertrekt drummer John Steel, hij wordt vervangen door Barry Jenkins. Het ongenoegen met Alan Price en het bijna constante
toeren breekt de groep echter op. Met Animalism brengen ze hun laatste LP uit en de band wordt op 5 september ontbonden.
Eric stopt natuurlijk niet. Hij gaat de studio in en maakt een LP met nummers van onder andere Randy Newman en Carole King. Als uitvoerende artiest wordt een band genoemd die dan nog niet bestaat: Eric Burdon and the Animals. Midden oktober 1966 heeft Eric echter de leden bij elkaar: Vic Briggs (gitaar), John Weider (viool), Danny McColloch (bas) en voormalig Animals drummer Barry Jenkins. Hun eerste single, 'When I was Young' wordt opgenomen in januari 1967 en de maand daarna begint een tour door de US en Australië. Op het hoogtepunt van het Hippie tijdperk spelen ze in juni 1967 op het Monterey Pop Festival prachtige covers van Paint it Black en Gin House Blues.
Na het uitbrengen van hun singles Monterey en Sky Pilot komt keyboardspeler Zoot Money bij de band, maar langzaam aan is het einde van de band in zicht. Tijdens de laatste Amerikaanse tour verlaten Vic Briggs en Danny McColloch de band. Andy Summers, bekend van de Police, komt erbij. In oktober 1968 nemen ze de LP 'Love Is' op. Aan het eind van hun Japanse tour eind november houdt Eric Burdon and the Animals echter op te bestaan. Eric keert even terug naar Engeland voor een reünie van The Animals. De volgende maanden speelt hij onder andere in een aantal films, zoals Zabriskie Point en speelt muziek met Jimi Hendrix, Jim Morrison, Canned Heat en een onbekende Deense harmonica speler, Lee Oskar.
Zomer 1969 is een keerpunt in zijn carrière als hij tegen de band The Night Shift aanloopt, ze spelen een mix van blues en funk wat hem erg aanspreekt. Samen richten ze een nieuwe band op: WAR. Naast Eric Burdon zijn het Lee Oskar, Harold Brown, Dee Allen, Howard Scott, Charles Miller, Lonnie Jordan en B.B. Dickerson. Ze maken hun debuut in september 1969 in San Bernardino, Californië en in januari 1970 beginnen de opname van hun eerste LP: Eric Burdon declares "WAR". Op deze LP staat het prachtige zwoele nummer 'Spill the Wine' wat zowel in Amerika als in Europa een groot succes is.
Helaas duurde het succes met WAR niet lang. Begin januari 1971 stort Eric, na een show in Sutton Coldfield in elkaar. Het wilde leven, aangeboren astma en een longontsteking worden hem te veel en hij verlaat WAR en gaat naar Californië. In datzelfde voorjaar maakt Eric met Jimmy Witherspoon en de achtergrondband Tovarish een blues album genaamd: Guilty! Juni 1972 vertrekt Eric voor twee maanden naar Mexico om te rusten. Bij zijn terugkeer start hij een persoonlijk project op genaamd Mirage. In april 1973 vormt hij een nieuwe band, de Eric Burdon Band. Ze maken een LP en in maart 1974 starten ze een
tour door Amerika. In dat zelfde jaar wordt Eric's dochter geboren. De tweede helft van 1975 wordt een zwaar jaar voor Eric, de platenmaatschappij weigert Mirage te produceren en Eric heeft het even helemaal gehad.
In december 1975 maken Eric en zijn oud bandleden, John and Chas plannen voor een Animals Reunion tour. Maar voor al eerst wordt dit nog niets en Eric tourt met een steeds wisselende band door Amerika en Engeland. De uiteindelijke hereniging van de Animals in 1977 duurt maar even. Na het uitbrengen van hun LP: 'Before We Were So Rudely Interrupted' gaat het al snel fout tussen de bandleden. In 1978 scheidt Eric van zijn vrouw Rose en het gaat snel bergafwaarts met hem. Hij belandt in Duitsland, waar een hernieuwde interesse voor American Blues ontstaat. Eric raakt zwaar aan de drank en de drugs. Toch blijft hij platen maken, onder verschillende bandnamen, maar het slaat niet erg aan. In 1982 krijgt hij eindelijk zijn langverwachte rol in een film over een rock ster, die na succes te hebben gekend, vervalt in drugs en vergetelheid en aan een comeback werkt. Precies op het lijf van Eric geschreven, maar ondanks de prachtige door hem gecomponeerde soundtrack wordt de film geen succes.
In 1983 wordt Eric in Duitsland opgepakt voor drugs, maar de Animals halen hem daar weg, maken een LP en gaan met hem op een tour door Amerika en Canada. Ze oogsten veel lof en niets staat succes in de weg, behalve hun zanger Eric Burdon. Hij reageert al zijn persoonlijke frustraties af op de bandleden en het gaat weer mis. In 1986 publiceert Eric zijn autobiografie en brengt een LP uit, beide genaamd: I Used to Be an Animal. In de jaren 90 gaat het weer wat beter met Eric. Er wordt een complete historie van zijn opnames uitgebracht en hij speelt mee in Oliver Stones film over The Doors. Hij gaat touren met ex-Doors gitarist Robby Krieger en later met Brian Auger. Hij zingt in de Rock-'n-Roll Hall of Fame met Jon Bon Jovi 'Its My Life' en 'We Gotta Get Outta This Place' en hij treedt op bij het Jimi Hendrix Tribute Concert.
Eric blijft doorgaan met zijn wilde Rock-'n-Roll leventje met wisselende bands, zoals 'Eric Burdon's Flying I Band' en hij waarschuwt anderen: "oh mother tell your children, not to do what I have done..."
Op maandag 18 maart 2019 kondigd Eric Burdon zijn afscheidstournee aan. Tijdens deze tour neemt de Brit op maandag 30 september 2019 afscheid van het Nederlandse publiek. Samen met The Animals is de rockmuzikant die avond voor het laatst te zien in Nederland. Het publiek mocht nog een keer genieten van hits als ‘House of the Rising Sun‘ en ‘Don’t Let Me Be Misunderstood‘.
Terug naar 'House of the Rising Sun'. Hier volgt de tekst zoals gebracht door The Animals.
There is a house in New Orleans
They call the 'Rising Sun'
And it's been the ruin of many a young poor boy
And, God, I know I'm one
My mother was a tailor
Sewed my new blue jeans
My father was a gamblin' man
Down in New Orleans
Now the only thing he ever needs
Is a suitcase and a trunk
And the only time he's satisfied
Is when he's on a drunk
Oh, Mother tell your children
Not to do what I have done
Spend your lives in sin and misery
In the House of the Rising Sun
With one foot on the platform
And the other foot on the train
I know he's back to New Orleans
To wear that ball and chain
Well there is a house in New Orleans
They call the 'Rising Sun'
And its been the ruin of many a young poor boy
And God, I know I'm one
Dit is echter maar één versie van dit populaire lied. De roots van dit lied liggen in Middlesboro. Hier wordt het gezongen door Georgia Turner, de dochter van een mijnwerker. Op een dag komt Alan Lomax langs, hij toert door Kentucky om her en der liedjes op te nemen. De 16 jarige Georgia grijpt haar kans en zingt op 15 september 1937 haar favoriete nummer: Rising Sun Blues. Ed Hunter speelt harmonica tijdens die opname, hij hoort het lied voor het eerst. Waar Georgia het vandaan heeft weet hij niet, maar
waarschijnlijk schreef ze het niet zelf.
En inderdaad, het lied was er al eerder. In de Library of Congress is een handgeschreven versie te vinden uit 1925. Clarence Ashley, vlakbij Middlesboro geboren, zong het daarvoor al. Hij heeft het van zijn grootouders. Ashley, leert het aan Roy Acuff die het in 1938 op de plaat zet. In 1935 maakt Homer Callahan er al een opname van met als titel 'Rounder's Luck'. Tom Ashley en Gwen Foster nemen de 'Rising Sun Blues' op in september 1933. De oudst bekende opname is van Alger 'Texas' Alexander, 15 november 1928 maakt hij een opname van 'The Risin' Sun'. Maar wie schreef het? Er gaat het verhaal rond dat het origineel is geschreven door een zwarte muzikant genaamd Sam House. Zijn moeder was een vrijgemaakte slaaf die naaister wordt in een New Orleans bordeel aan het eind van de 19e eeuw. Maar of dit verhaal waar is, is zeer twijfelachtig.
Alger Texas Alexander
Tom Clarence Ashley & Gwen Foster
Callahan Brothers
Roy Acuff
De weken na Georgia's opname zingen ook anderen in Kentucky voor Lomax hetzelfde lied, maar in iets andere versies. Wie het ook zingt het lied is altijd een waarschuwing niet het verkeerde pad op te gaan. De term 'Rising Sun' was in Engeland een eufemisme voor bordeel. De mannen zingen het meestal als een gokkerslied, de vrouwen waarschuwen voor het mijden van dat huis in New Orleans, "the ruin of many a poor girl". Lomax vindt de versie van Georgia het beste. Hij zet het in een songboek en het verspreidt zich als een virus door de folk scene.
De versies van Pete Seeger en Woody Guthrie, Lead Belly en Josh White maken het in de 50's en 60's tot een klassieker in de folk scene. Iedere artiest komt met zijn eigen versie. In 1961 zet Bob Dylan zijn versie op zijn debuutalbum. Dan is het 1964, Newcastle. The Animals hebben liedjes nodig voor hun tour met Chuck Berry en een plaatselijke zanger, Johnny Handel heeft een lied in zijn repertoire dat ze wel aanspreekt. Ze laten Alan Price het arrangement veranderen, gooien wat weg van de tekst van Bob Dylan en daar is de Animals versie van House of the Rising Sun. Hun versie start met Hilton Valentine's nu beroemde gitaar riff. Dan begint Burdon's rauwe stem de woorden uit te spuwen, bijna voordat het orgel en de drums invallen. Het wordt een uniek 1960's
volkslied. De band eindigt de song met een eenzame in rood licht badende Burdon. Het publiek vindt het geweldig. De elektrische versie van Georgia Turner's favoriete lied suist door de ether.
Je komt 'House of the Rising Sun' nu overal tegen. Je vindt het als ringtone voor mobiele telefoons en als achtergrond muziek in een hotel in Nanchang, China en wie weet waar nog meer. De riffle wordt door vele mensen gebruikt om de gitaar te leren bespelen en Kevin Wendy zijn de trotse eigenaars van 'House of the Rising Sun', een 'bed and breakfast' in New Orleans. En dat bezongen huis in New Orleans, bestaat dat eigenlijk echt? Tot voor kort werd gedacht dat het een mythe was, maar toen ze op een dag een oud pension verbouwden zagen ze door een gat in de muur een verborgen pilaar. Door meer weg te breken kwam een muurschildering te voorschijn. En wat denk je? Daar, midden in het Franse deel van New Orleans, op 826-830 St. Louis Street, staat het meest beroemde bordeel van de hele wereld. Tussen 1862 en 1874 zou het in gebruik zijn geweest als bordeel en de naam is ontleend aan 'de madam', Marianne LeSoleil Levant. Waarheid of verzinsel? Wie zal het zeggen. Eric Burdon dan maar. Als hij in New Orleans is komt er meestal wel iemand naar hem toe die hem het enige echte House of the Rising Sun wil tonen. Eens heeft hij het lied gezongen in het huis op St. Louis Street en: “What can I tell you?” Zegt Eric. “The house was talking to me.”
Georgia Turner sterft in 1969 op 48 jarige leeftijd. Van het lied wat zovele malen is gekopieerd ontvangt ze uiteindelijk slechts $117.50 royalty's van Lomax. Erg weinig voor zo'n wijd verbreid nummer. Georgia maakte het lied niet, maar zong het. En na haar vele anderen, ieder in zijn of haar eigen versie. Als je goed luistert hoor je ze allemaal nog: Clarence Ashley en Roy Acuff en Doc Watson zingen; en ook Woody Guthrie en Josh White en Lead Belly, allemaal allang verleden tijd. Je hoort Nina Simone, Eric Burdon met zijn rauwe stem, Toots Thielemans op zijn mondharmonica. En je hoort ook nog steeds de mijnwerkersdochter uit Middlesboro, die weinig wenste en weinig kreeg, maar die nog altijd 'is singing the blues away'.
Haar versie zoals opgetekend door Lomax:
There is a house in New Orleans
They call the Rising Sun.
It's been the ruin of many a poor girl,
and me, O God, for one.
If I had listened what Mamma said,
I'd 'a' been at home today.
Being so young and foolish, poor boy,
let a rambler lead me astray.
Go tell my baby sister
never do like I have done
to shun that house in New Orleans
they call the Rising Sun.
My mother she's a tailor;
she sold those new blue jeans.
My sweetheart, he's a drunkard, Lord, Lord,
drinks down in New Orleans.
The only thing a drunkard needs
is a suitcase and a trunk.
The only time he's satisfied
is when he's on a drunk.
Fills his glasses to the brim,
passes them around
only pleasure he gets out of life
is hoboin' from town to town.
One foot is on the platform
and the other one on the train.
I'm going back to New Orleans
to wear that ball and chain.
Going back to New Orleans,
my race is almost run.
Going back to spend the rest of my days
beneath that Rising Sun.
De beroemde versie van The Animals.
Een videoclip van The Animals uit 1965.
Mooiste nummers van The Animals zijn wat mij betreft:
Bring it on home to me
It's my life
San Franciscan nights
We've gotta get out of this place
When I was young
Bronvermelding (sommige links bestaan niet meer) http://www.ericburdon.com/
http://members.aol.com/DennisKQV/burdon.htm
http://www.geocities.com/SunsetStrip/Vine/7708/ericburdonhome.html http://www.onlinetalent.com
http://www.geocities.com/Nashville/3448/almanac.html
http://www.suchiu.com/eric_highres.htm http://www.mudcat.org/@displaysong.cfm?SongID=2727
http://www.guitarwitch.com/messages/256.html
http://www.songexpressions.net/oldies.html