Ben maar eens in mijn platenkast met LP's gedoken en kom daar één van de eerste albums tegen die ik in bezit kreeg. Ik kocht dit album in het eerste jaar dat ik op de MTS zat in Dordrecht van een klasgenoot die handelde in van alles en nog wat. De titel van dit artikel verraad natuurlijk al waar het over gaat. Wellicht kennen een aantal van jullie deze frase uit een popsong, maar we maken er geen huiskamer vraag van, ik zal het verklappen. Het is de titel van het tweede compilatie album van The Doors.
Weird scenes ..... the album
Het album dateert van januari 1972, na het overlijden van Jim Morrison en is een compilatie van wat The Doors eerder uitbrachten en dat was al heel wat: The Doors, Strange Days, Waiting for the sun, The soft parade, Morrison hotel en L.A. woman. Dit
zijn de albums van The Doors vanaf 1967. Weird scenes … is het tweede compilatie album. Het is een prachtig album, geproduceerd door Bruce Botnick en hij maakte er een dubbel LP van. De echte hits, zoals Light my fire, The unknown soldier, Hello I love you en Touch me ontbreken op dit album. Dit is echter beslist niet storend, want die hoor je al genoeg op de radio. De volgende nummers komen er op voor:
Break On Through, End of the Night, Take It As It Comes en The End (The Doors - 1967).
Strange Days, Horse Latitudes en When the Music's Over (Strange Days - 1967).
Love Street, Spanish Caravan en Five To One (Waiting for the sun - 1968).
Shaman's Blues en Runnin’ Blue (The soft parade - 1969).
Peace Frog, Blue Sunday, Ship of Fools, The Spy en Maggie M'Gill (Morrison hotel - 1970).
The Wasp, Love Her Madly, L.A. Woman, Riders on the Storm (L.A. woman - 1971)
Who Scared You? (B-kant van single Wishful Sinful - 1969)
(You Need Meat) Don't Go No Further (B-kant van single Love Her Madly - 1971)
Het is een prachtig album geworden, ‘a work of art’. Zeker ook gezien de door Bill Hoffman ontworpen hoes, het is een fraaie pastel tekening. Op dit dubbel album staat een mooie mix van verschillende nummers. Het begint met het up-tempo nummer Break On Through wat staat op de eerste single van The Doors en dateert van januari 1967. Het nummer duurt slechts 2:28 minuten en wordt gevolgd door het rustige Strange Days. Hierna komt het heerlijke Shaman’s Blues (play it brother), gevolgd door het lieflijke Love Street (I guess I like it fine, so far). Dan het beste van de eerste kant van de eerste LP: Peace Frog (Blood in the streets, it’s up to my knee) naadloos gevolgd door Blue Sunday (My girl awaits for me in tender time). Volgen nog The Wasp (Texas radio and the big
beat) en End Of The Night.
Kantje twee van de eerste Lp start met het fraaie Lover Her Madley, alweer zo’n up-tempo nummer. Wat volgt is het lekkere Spanish Caravan (veel gitaren), Ship Of Fools (The human race was dyin' out) en het ingetogen The Spy (In the house of love). Tot slot van de eerste LP het lange langzame The End. Ruim 11 minuten genieten van de stem van Jim Morrison, de gitaar van Robby Krieger, het orgel van Ray Manzarek en de drums van John Densmore. Dit is een nummer waar je lekker bij weg kan zweven en het is ook het nummer wat de titel heeft geleverd voor deze dubbelaar (Weird scenes inside the gold mine).
Dan zijn we pas bij de tweede LP met Take It As It Comes (Take it easy baby), Running Blue (met blazers), L.A. Woman (metaphor for the city as a woman), Five To One, Who Scared You, You Need Meat, Riders On The Storm (killer on the road), Maggie McGill (Roll on, roll on), Horse Latitudes en tot slot When The Music's Over (turn out the light).
De band
James Douglas Morrison is geboren in Melbourne, Florida, op 8 december 1943. Hij was de zoon van Steve Morrison, een marine admiraal en Clara Clarke, de dochter van een rechter. Jim was al vroeg geïnteresseerd in literatuur. Hij studeerde theaterkunst op de Graduate School of Film in Californie. Hier ontmoette hij Ray Manzarek, de keyboard speler waarmee hij in de zomer van 1965, samen met drummer John Densmore en gitarist Robby Krieger een band zal vormen. De naam van de band komt van Jim Morrison die gecharmeerd was van het werk van Aldous Huxley (The Doors of Perception), die op zijn beurt weer geïnspireerd werd door William Blake. Alle bandleden vinden het een prima idee om The Doors als naam te gebruiken. Ze treden vaak op in de Whisky-a-Go-Go en in juli 1966 gaan ze in zee met Elektra Records, een klein platenlabel met vooral folk muziek. Opvallend aan de band is de afwezigheid van een basgitaar.
Jim Morrison wordt vaak gezien als de belangrijkste man van deze band, maar dat is zeker niet het geval. Door zijn exorbitante levensstijl en zijn poëtische teksten wordt hij vaak overbelicht. Zijn jonge mysterieuze dood speelt hier ook een grote rol. Echter zonder de andere bandleden was het niets geworden. Onmiskenbaar is het fraaie gitaarspel van Robby Krieger, hij schreef trouwens de teksten voor Light My Fire, Love Me Two Times en Love Her Madley. Ray Manzarek, een klassiek opgeleide pianist zorgt voor het zeer herkenbare orgelgeluid en neemt tevens de baslijn voor zijn rekening. John Densmore, een jazz drummer met een geweldig gevoel voor ritme en timing completeert de band.
Hun eerste album, The Doors (1967) is vooral gebaseerd op teksten die Jim schreef in 1965. Het is een mix van Bertolt Brecht, Kurt Weil (Alabama Song) en Willie Dixon (Back Door Man). Hun eerste hit is het, in juli 1967 op single uitgebrachte Light My Fire.
Vanaf de oprichting is het de bedoeling via de muziek hun poëzie uit te dragen, tijdens hun optredens aangevuld met geïmproviseerd theater. Om de vorm van kunst te bereiken die ze nastreven zijn er voor Morrison geen grenzen en hij gaat tijdens optredens vaak erg ver. Hij vindt zichzelf een dichter die koste wat kost zich tot uitdrukking moet brengen. Zijn extatische optredens worden trouwens ten zeerste ondersteund door de rest van de band. Voor Jim waren de optredens geen act, hij acteerde niet maar leefde zich helemaal uit op het podium. Het maakte voor Jim niets uit of er veel of weinig publiek was, zijn performance was er niet minder om. Vol energie en passie brengt hij de muziek en poëzie tot uitdrukking op het podium. Tijdens een optreden in 1969 in de Miami’s Dinner Key gaat hij te ver en wordt veroordeeld wegens "indecent exposure".
Jim wil absoluut geen burgerlijk bestaan, maar een leven vol van passie en extase met behulp van drank en drugs. In zijn teksten komen zijn obsessie met geweld, sex en dood tot uiting. Geen leven van sleur (Break on through to the other side), genieten zowel overdag als ’s nachts (You gotta thrill my soul, all right), tegen de gevestigde orde (The human race was dyin' out), gaat helemaal op in de muziek (Music is your only friend, Until the end), zorgt dat hij zijn zin krijgt (Your ballroom days are over, baby) hoewel hij ook overweegt zich te settelen. (She has a house and garden, I would like to see what happens). Naast zijn huwelijk met Pamela Courson heeft hij ook langdurige relaties met Linda Ashcroft en Patricia Kennealy. Hij gaat veel te ver en lijdt een leven waarin hij zichzelf snel opbrandt. Vanaf 1970 veranderd zijn stijl, geen leren broek meer en hij laat
een baard staan. Hij trekt zich steeds verder terug van zijn fans en zijn band. Hij is bezeten van het schrijven van teksten en muziek en heeft het gevoel dat hij nog maar weinig tijd heeft. Tijdens zijn achteraf laatste optreden met The Doors in New Orleans geeft hij er de brui aan. Hij maakt de opnamen van L.A. Woman nog af en vertrekt in maart 1971 met Pamela Courson naar Parijs. Ze gaan wonen in een appartement op de Right Bank, 17 Rue Beautraillis. Hier in het centrum van de kunst, hoopt hij weer inspiratie op te doen en wil zijn leven verder slijten als dichter. Hij zwerft door de stad met een plastic tas met zijn geschriften. Hij brengt ook veel tijd door in de “Rock and Roll Circus”, een hippe nachtclub, waar sterren als Roman Polanski en Marianne Faithfull vaste klanten waren. Dit is tevens de plaats waar hij zijn drugs koopt.
Door het ongezonde leven takelt hij steeds verder af. Zijn lichaam verslijt door het extatische leven dat hij leidt met veel drank en drugs en passie. Zijn lichaam wil niet meer en ook zijn geest wil niet meer. Hij is uitgeblust en opgebrand. Op 3 juli 1971 wordt
hij dood gevonden in zijn badkuip. Jim is pas 27 jaar als hij komt te overlijden. Zoals steeds met idolen die te vroeg sterven is er veel gespeculeerd over de toedracht van zijn dood. De officiële versie is als volgt: De fatale avond gaan Jim en Pamela naar de film
in Parijs, luisteren thuis nog naar muziek en vallen in slaap. ’s Nacht wordt Jim wakker, voelt zich niet lekker, neemt een warm bad en sterft aan een hartaanval. Maar altijd zijn er speculaties geweest rond zijn dood. Zelfs nog 36 jaar later vertelt, destijds
de manager van de nachtclub een heel ander verhaal. In zijn toen juist verschenen boek getiteld “The End: Jim Morrison” vertelt Sam Bernett dat Morrison overlijdt in de toiletten van de club aan een overdosis heroïne en dat twee drug dealers Morrison’s lichaam naar zijn appartement brengen. Stephen Davis, de auteur van “Jim Morrison: Life, Death, Legend” gelooft er niet veel van. Volgens hem heeft Morrison wel een overdosis genomen op de club, maar overleeft Jim dit en overlijdt hij pas een paar dagen later. Als hij in dat toilet gestorven was hadden we dit al veer eerder geweten, denkt hij. De officiële versie werd later trouwens bevestigd door Pamela Courson. Hoe het ook zij, het is duidelijk dat zijn ongezonde levensstijl hem fataal wordt. Morrison wordt 7 juli 1971
begraven op Pére Lachaise in Parijs, waar de resten liggen van vele beroemde artiesten, staatslieden en legenden zoals Edith Piaf en Oscar Wilde. Zijn vrouw Pamela Courson Morrison overlijdt op 25 april 1974 in Hollywood aan een overdosis heroïne.
De drie overgebleven bandleden gaan tot 1973 door zonder Jim, maar zonder een aansprekende zanger valt dit niet mee. Getracht wordt nog Iggy Pop te strikken, maar dit mislukt en de bandleden gaan uiteen. The Doors houden op te bestaan. Ironisch genoeg moeten de beste jaren nog komen. In 1980 komt de door Danny Sugerman en Jerry Hopkins
geschreven biografie van Morrison “No One Here Gets Out Alive” uit. Het wordt een hit en muziek van The Doors verkoopt geweldig. Aangewakkerd door de bewonderaars en de imitators neemt de cult rond Jim Morrison immense vormen aan. Het is zoals de ROLLING STONE
magazine het op de cover zet: “He’s hot, he’s sexy, he’s dead.” In 1983 komt het live optreden “Alive, She Cried” uit gevolgd door uitzendingen van video’s door MTV. In 1991 verschijnt Oliver Stone’s film biografie van de groep met Val Kilmer als Morrison. The Doors worden geïntroduceerd aan een heel nieuwe generatie.
Hoewel Jim helemaal niet geïdioliseerd wilde worden, trekt zijn extatische levenswijze toch vele fans. Zijn begraafplaats wordt dan ook bezocht door een waar leger van allerlei cultfiguren. In 1990 wordt zijn met graffiti overdekte grafsteen gestolen. In 1993, op wat zijn 50ste verjaardag had moeten zijn, komen honderden pelgrims van over de hele wereld hem gedenken in Parijs.
The End
Het nummer “The End” van de eerste LP van The Doors wordt vaak beschouwd als één van de band’s meest sinistere werken. De titel, de teksten van Morrison en ook de bijbehorende muziek werken hier sterk aan mee. Zeker nadat in 1979 Francis Ford Coppola de muziek
gebruikte in zijn film Apocalypse Now over de oorlog in Vietnam, krijgt de muziek en tekst een bijzondere lading. Er is zeer veel gespeculeerd over de bedoeling van de tekst door Jim. Een feit is dat de complete tekst langzaam gegroeid is tijdens hun optredens
in de Whiskey-A-Go-Go en gedeeltelijk tot stand kwam onder invloed van drugs. Hij zei er zelf over: “It started out as a simple goodbye song, it's sufficiently complex and universal in its imagery that it could be almost anything you want it to be.” Dus of hij nou echt een Oedipuscomplex had (dood de vader, trouw de moeder)? Of ‘The blue bus’ nu echt een drug is (blauwe tablet van 10 mg)? Of er echt een kronkelende weg is die na 7
mijl bij een meer uitkomt nabij een goudmijn? Wat maakt het uit, het is toch prachtig als hij je bij het afscheidt de woorden dicht: ‘I'll never look into your eyes...again’.
Jim beschouwde leven als iets wat intens beleefd moest worden. Het leven is een reis en vaak een pijnlijke reis. Liefde is pijn en angst weerhoudt mensen ervan het leven te ervaren. Maar het leven staat geen absolute vrijheid en biedt geen zekerheid. We zijn allemaal 'riders on the storm’ en daarom keert Jim zich tot ‘The End' als zijn ‘beautiful and only friend’.
This is the end
Beautiful friend
This is the end
My only friend, the end
Of our elaborate plans, the end
Of everything that stands, the end
No safety or surprise, the end
I'll never look into your eyes...again
Can you picture what will be
So limitless and free
Desperately in need...of some...stranger's hand
In a...desperate land
Lost in a Roman...wilderness of pain
And all the children are insane
All the children are insane
Waiting for the summer rain
There's danger on the edge of town
Ride the King's highway, baby
Weird scenes inside the gold mine
Ride the highway west, baby
Ride the snake, ride the snake
To the lake, the ancient lake, baby
The snake is long, seven miles
Ride the snake...he's old, and his skin is cold
The west is the best
The west is the best
Get here, and we'll do the rest
The blue bus is callin' us
The blue bus is callin' us
Driver, where you taken' us
The killer awoke before dawn, he put his boots onThe blue bus is callin' us
He took a face from the ancient galleryThe blue bus is callin' us
And he walked on down the hall
He went into the room where his sister lived, and...then he
Paid a visit to his brother, and then he
He walked on down the hall, and
And he came to a door...and he looked inside
Father, yes son, I want to kill you
Mother...I want to...fuck you
C'mon baby, take a chance with us
C'mon baby, take a chance with us
C'mon baby, take a chance with us
And meet me at the back of the blue bus
Doin' a blue rock
On a blue bus
Doin' a blue rock
Kill, kill, kill, kill, kill, kill
This is the end
Beautiful friend
This is the end
My only friend, the end
It hurts to set you free
But you'll never follow me
The end of laughter and soft lies
The end of nights we tried to die
This is the end.
Een aantal nummers van het album:
Het lieflijke 'Love Street'
Het prachtige 'Blue Sunday'
'Spanish Caravan' met gitaarintro uit Asturias van componist Isaac Albéniz
'L.A.Woman' Mr Mojo Risin
'When the music's over' music is your only friend
Een videoclip met opnamen 'Riders On The Storm' tijdens een concert in Toronto 1967
